Rozdział 7

   Naciągnęłam pasek od torebki na ramię i zagryzłam wargę, widząc kierowcę czerwonego samochodu. Nie znałam się na markach, zawsze byłam w tym kiepska, ale podejrzewałam, że nawet gdybym była w tym mistrzynią, nie zwróciłabym na pojazd najmniejszej uwagi. 

   Jego ciemne włosy wyglądały na świeżo umyte, a delikatny zarost dodawał mu lat. Jakby jeszcze był za mało starszy ode mnie. Miał na sobie jasnoniebieską koszulkę i czarne spodenki. Nawet w takim codziennym wydaniu bił mój wygląd na głowę. Ja, odziana w skórzaną spódniczkę i szarą bluzkę, można powiedzieć, że byłam dla niego jedynie tłem. Przynajmniej takie odnosiłam wrażenie. 

   — Cześć — przywitał się, otwierając drzwi auta. 

   Podszedł do mnie, a ja totalnie zgłupiałam. Dopiero po chwili uświadomiłam sobie, że przyszedł po koszyk, do którego schowałam jedzenie. Zassałam policzki i odwróciłam głowę w inną stronę, aby nie zauważył mojego zmieszania. 

   — Cześć, poradziłabym sobie sama — rzuciłam, jakbym miała mu za złe chęć niesienia pomocy. 

   — Tak? — Wyprostował się, trzymając rączkę. Uniósł prawą brew i wyciągnął dłoń w moim kierunku. Patrzyłam na niego spod byka. — W takim razie włóż go do bagażnika. 

   Zachłysnęłam się powietrzem, naprawdę, tylko powietrzem. Odkaszlnęłam i z niedowierzającą miną, spróbowałam zabrać mu przedmiot. 

   — Żartowałem, nie bierz wszystkiego na poważnie. — Mrugnął, a na jego ustach pojawił się promienny uśmiech. 

   Łukasz, zabiję cię za to. Przysięgam. 

   Tego dnia wstałam wcześniej niż zaplanowałam, a to wszystko przez moje roztargnienie. Z przyzwyczajenia ustawiłam budzik, a gdy otworzyłam oczy nie było już szans na ponowne zaśniecie. Po trwającym kilka minut przebudzaniu się, spostrzegłam dwie wiadomości. Jedna była od Moniki, w której dziękowała mi za wczoraj i pisała jak to cudownie spędziła popołudnie. Druga natomiast pochodziła od Łukasza. Informował mnie o tym, że jego rodzice jednak nie mogą nas zawieźć, natomiast znalazł wspaniałe zastępstwo. Już w tamtej chwili czułam, że tym wspaniałym zastępstwem okaże się nie kto inny jak Miłosz. Tak szczerze, na to właśnie liczyłam. 

   — Hej! Wsiadasz, czy wolisz stać jak słup? — odezwał się mój przyjaciel, który siedział z przodu na miejscu pasażera. 

   Pokazałam mu język i wsiadłam na tyły.

   — Hejka — powiedziałam. 

   Chcąc skorzystać z okazji, że jego brat robił miejsce w bagażniku i miał małe szanse, żeby nas usłyszeć, postanowiłam wypytać Łukasza. 

   — To nazywasz wspaniałym zastępstwem? — wyszeptałam mu do ucha. 

   Zaśmiał się i odwrócił w moją stronę. 

   — W końcu mój brat jest wspaniały! — wydarł się chyba na całą okolicę. 

   W tamtej chwili zapragnęłam zapaść się pod ziemię. Walnęłam go w ramię z całej siły i posłałam złowrogie spojrzenie. 

   — Ciszej, kretynie. 

   — Sorki, myślałem, że go lubisz. — Znów mówił niewiarygodnie głośno, dodatkowo wzruszył ramionami, jakby nic sobie z tego nie robił. 

   Mogłam się tego spodziewać. Westchnęłam głośno i nie odpowiedziałam na jego zaczepkę. Opadłam na siedzenie i zapięłam pas. Po niespełna minucie za kierownicą usiadł Miłosz. 

   — Czego się tak drzesz? — zaśmiał się, przekręcając kluczyki w stacyjce. — I tak bym usłyszał. — Mówiąc to, popatrzył się na mnie przez lusterko, przez co poczułam niesamowite gorąco na twarzy i musiałam spuścić wzrok. 

   Napisałam do Izabeli, że zaraz pod nią podjedziemy i zajęłam się oglądaniem widoków za szybą, chociaż znałam je aż za dobrze. Pomimo tego, że jesień dopiero co się zaczęła, pogoda postanowiła obdarować nas, chyba ostatnim już w tym roku, ciepłym i słonecznym weekendem. 

   Bracia rozmawiali o czymś, ale jakoś nie miałam ochoty tego słuchać, zwłaszcza, że nadal czułam się ogromnie zawstydzona. 

   — Cześć. — Rozbrzmiał melodyjny głos dziewczyny, która po dłuższej chwili weszła do pojazdu. 

   Posłałam jej szeroki uśmiech i z lekką trudnością uścisnęłam. 

   — Siemka — odpowiedział jej młodszy brunet. 

   Całą drogę myślałam o tym, jak tą całą sytuację mógł przyjąć Miłosz. Mimowolnie mój nastrój się zmienił i wydawało mi się, że Izabela to zauważyła, ale zdecydowała się nie dopytywać, za co byłam jej bardzo wdzięczna. Rozmowa toczyła się jakby gdzieś za mną, docierały do mnie jedynie poszczególne słówka, z których i tak nie potrafiłam nic wywnioskować. Zaczęłam rozumieć, że takie zachowanie przejawiało się u mnie tylko wtedy, kiedy na horyzoncie pojawiał się Miłosz i wywołało to we mnie nie małą falę rozdrażnienia. 

   Dopiero, gdy dotarliśmy nad jezioro uświadomiłam sobie, że jeżeli starszy z braci też będzie nam towarzyszył, nie będę miała okazji zacząć z nimi jakiejkolwiek poważniejszej rozmowy. Wszystkie moje obawy zostały potwierdzone niecały kwadrans później, kiedy dwudziestosiedmiolatek pomógł wyciągać nasze rzeczy i zakomunikował, że pojedzie poszukać lepszego miejsca parkingowego. 

   Kiedy tylko zniknął, pociągnęłam przyjaciela za ramię i posłałam mu pytające spojrzenie. Ten jedynie prychnął i zapytał o co mi chodzi. 

   — Jak to o co? — rzuciłam. — Myślałam, że tylko nas podwozi. 

   Zmarszczył brwi i przybrał poważną pozę. Izabela przypatrywała się nam, ale chyba nie wiedziała jak zareagować. Z resztą nie dziwiłam jej się. Rzadko zdarzało się, że robiłam komuś wyrzuty, a już szczególnie któremuś z nich. 

   — To ty zostawiłaś mi na głowie załatwienie kierowcy — odpowiedział. — A tak w ogóle to jakbyś nie wiedziała wrócił z jakiegoś powodu i właśnie dlatego nie chcę, żeby siedział w domu i się dołował. 

   Jego słowa mnie zabolały. Nie potrafiłam jednak dokładnie określić dlaczego. Czyżby chodziło o to, że wypomniał mi to, iż robiłam problem z niczego? Czy może znaczenie miały ostatnie słowa, o złym samopoczuciu Miłosza, a ja się tym nie przejmowałam. W każdym razie czułam niemiły ucisk w klatce piersiowej i nie wiedziałam co miałam mu odpowiedzieć. 

   — Tak czy inaczej, nie wiem w czym przeszkadza ci jego obecność. Jak to ma być problem to możesz siedzieć sama z Izą, a ja będę z nim i po prob… 

   — Nie rozumiesz — przerwałam mu. 

   Poczułam jak łzy zbierają mi się w oczach. Od zawsze miałam trudność z powstrzymywaniem płaczu, zwłaszcza w takich momentach. Zagryzłam zęby tak mocno, że czułam jakby miałby mi się za chwilę pokruszyć. 

   — Więc mi wytłumacz — powiedział już spokojniej, widząc moją minę. Izabela podeszła blisko mnie i chwyciła za rękę. 

   — Łukasz, nie musiałeś mówić tego w taki sposób. Tak samo ty, Zosia. Uspokójcie się, bo patrzenie jak wzajemnie się do siebie odnosicie wcale nie jest przyjemne. 

   — Przepraszam — wykrztusiłam. 

   — Przepraszam — powtórzył za mną chłopak. 

   Iza pociągnęła mnie za sobą, bliżej Łukasza. Mimowolnie wszyscy skrzyżowaliśmy i połączyliśmy ręce w podobny sposób co zwykle, kiedy coś sobie obiecywaliśmy. 

   — Żadnych tajemnic, pamiętacie? — spytała ciemnowłosa i posłała nam ciepły uśmiech. 

   Nie wiedziałam jak tego dokonała, ale wszystkie negatywne emocje uleciały ze mnie, jak za dotknięciem magicznej różdżki. Pomrugałam kilkukrotnie i odwzajemniłam uśmiech. 

   Szkoda tylko, że sama ukrywała swoje uczucia.

   — Żadnych — powiedzieliśmy wszyscy równocześnie. 

   — Dobrze. Więc, Zosia, co się dzieje? — dopytała przyjaciółka. 

   Zagryzłam wargę. Że też przy nich tak trudno było mi trzymać się w ryzach, ale przecież przy przyjaciołach nie trzeba być ciągle silnym, prawda? 

   — To nie tak, że nie lubię Miłosza. Po prostu to miał być nasz wyjazd — odpowiedziałam, spuszczając głowę. Zaczęłam przestępować niespokojnie z nogi na nogę. — Tak mało mamy dla siebie ostatnio czasu i to mnie przytłaczało. 

   Powiedziałam prawie wszystko. Nie wspomniałam jedynie o rozmowie, której i tak bym dzisiaj nie przeprowadziła. 

   — Przepraszam, że tak na ciebie naskoczyłam. To prawda, zostawiłam ci na głowie załatwienie kierowcy, a jeszcze mam wąty… 

   — Ja też przepraszam. Ostatnio zbyt łatwo się denerwuję. 

   — No… skoro wszystko wyjaśnione, może pójdziemy popływać? — zapytała, podekscytowana Izabela. — Nie bez potrzeby zakładałam mój ulubiony kostium, haha. No dalej — dodała, ciągnąc nas za dłonie. 

   — Lećcie już, ja wezmę nasze rzeczy. 

   — Do zobaczenia w wodzie — odkrzyknęła mu ciemnowłosa i razem ze mną pobiegła w stronę jeziora. 

   — Dziękuję — rzuciłam, kiedy obydwie zaczęłyśmy ściągać buty i zbędne ubrania. 

   — Za co? 

   Przeciągnęła przez głowę granatową bluzkę i rzuciła ją na piasek. Miała na sobie jednoczęściowy, czarny strój z wycięciami po bokach. Wyglądała w nim naprawdę dobrze. 

   — Za to, że opanowałaś sytuacje między mną, a Łukaszem. 

   Pokręciła głową. 

   — Za to się nie dziękuje. Powinnam tak postąpić i już. — Była niezmiernie pozytywna. Aż za bardzo. — A teraz chodź, bo czekałam na tę chwilę od wczoraj! 

   Posłusznie ruszyłam w kierunku wody. Po kilkunastu sekundach byłyśmy już całe zanurzone. Zaczęłyśmy się pryskać, śmiać i nurkować na zmianę. Niedługo potem dołączył do nas Łukasz. Czasem zerkałam w kierunku brzegu. Na kocu leżał Miłosz, ubrany tak jak wcześniej, jedyne co się zmieniło to okulary przeciwsłoneczne na oczach i beztroski wyraz twarzy. 

   Po niespełna pół godzinie, zdecydowaliśmy wejść na mostek, które znajdował się niedaleko nas. Łukasz wspiął się na niego z wody, natomiast ja i Iza poszłyśmy najpierw na brzeg, a później dołączyliśmy do chłopaka. Było coś około piętnastej, więc mieliśmy jeszcze mnóstwo czasu na wspólnie spędzany czas. Niespodziewanie brunet wstał i wyznał, że musi spędzić trochę czasu z bratem. Pokiwałyśmy głowami na znak, że rozumiemy, a potem on poszedł. 

   — Iza, odpowiesz mi na jedno pytanie? — spytałam po chwili ciszy. 

   Siedziałyśmy obok siebie, zanurzając stopy w jeziorze. Promienie słoneczne grzały nam skórę, a w szczególności mnie, gdyż miałam na sobie różowy, dwuczęściowy strój kąpielowy. 

   — Pewnie. 

   Miała przymknięte oczy, a na jej ustach gościł szeroki uśmiech. Chyba podobał jej się dzisiejszy dzień. 

   — Powiesz mu? 

   Zmarszczyła brwi, ale tylko na sekundę. Usiadła prosto i spojrzała w moim kierunku. Zaczęła machać nogami. Zrozumiała o co pytałam. 

   — Nie wiem. Raczej nie — przyznała, spoglądając przed siebie. 

   Położyłam się na plecach, kładąc głowę na jej kolanach i patrzyłam w tę sama stronę co ona. 

   — Dlaczego? 

   Poruszyła się niespokojnie. Wiedziałam, że wkraczałam w jej intymną strefę, ale dostrzegając dziwne zachowanie Łukasza w galerii i ogólnie w ostatnim czasie, chciałam znać uczucia przyjaciółki w jak największym stopniu. 

   — Mniej więcej od podstawówki poznawałam to dziwne uczucie i ukrywałam przed wszystkimi… Jesteś pierwszą osobą, która o tym wie. Chyba po części dlatego tak to przeżywałam, kiedy ci mówiłam. Ale wracając do pytania. Nie chcę, żeby to coś między nami zepsuło. Zwłaszcza, że on ostatnio dziwnie się zachowuje. 

     Niezwykle doceniałam fakt, że to przede mną postanowiła się otworzyć. Czułam pewnego rodzaju satysfakcję, że dowiedziałam się pierwsza. 

   Podniosłam się i posłałam jej zdziwione spojrzenie. 

   — Też to zauważyłaś? 

   Zaśmiała się w połowie radośnie, w połowie zrezygnowana. 

   — Jak mogłabym tego nie zauważyć, Zosia? Od długiego czasu zajmuje ważne miejsce w moim sercu i umyśle. Wiele razy przeplata się przez moją głowę. Tak to chyba już jest jak człowiek jest zakochany. Zauważa drobne szczegóły, czy chce, czy też nie. 

   — Drobne szczegóły… — wymamrotałam pod nosem. 

   Czy ja dostrzegałam takie szczegóły u Miłosza? Czy na pewno myślałam o nim tyle, żeby powiedzieć, że zaprząta mi głowę? Gdy byłam młodsza dostrzegałam każdą zmianę. W jego zachowaniu, sposobie mówienia, nawet stawiania kroków czy uśmiechania. Ale w tamtym czasie praktycznie go nie widywałam, nie miałam szans, żeby przyzwyczaić się do nowego niego. 

   — Co? 

   — Em, nic. Głośno myślę — odpowiedziałam szybko. — Jak myślisz, dlaczego się zmienił? 

   — Może przez przyjazd Miłosza? Wspominał mi coś, że się zmienił i, że się martwi. — Wzruszyła ramionami i znów zaczęła wymachiwać stopami. 

   — Jeśli chodziłoby tylko o to… 

   — Nie wiesz tego — przerwała mi szybko. 

   — Racja, ale dlaczego ciągle odreagowuje na mnie? 

   — Zosia. — Jej wzrok był współczujący i przeszywający zarazem. — Nie tylko na tobie. Mnie też rani jego ignorowanie na korytarzu, czasem wybuchy złości… Ale zamiast się na niego złościć, albo szukać przyczyny takiego zachowania, trzeba go najzwyczajniej pocieszyć i przy nim być, nie uważasz? Jeśli będzie chciał, to sam powie. 

   Patrzyłam na nią, z lekko otwartą buzią. Zachichotała, ale nie było w tym nic radosnego. Uścisnęła moją dłoń, a chwilę później ziewnęła przeciągle. 

   — Nie patrz tak na mnie. 

   — Po prostu jak czasem coś powiesz… 

   — Haha, nie traktuj mnie jak jakiegoś buddę, błagam cię. — Wywróciła oczami. 

   — Nie zamierzałam — prychnęłam w zabawny sposób i stuknęłam swoim ramieniem o jej. 

   — Chciałabym spędzić tutaj resztę życia. Tylko ja, ty i Łukasz. Chciałabym zostawić wszystko w równoległym wszechświecie i cieszyć się chwilą. 

   — Nadal możesz cieszyć się chwilą i być razem z nami. 

   — Wiem, wiem — odparła, a na jej usta wkradł się dziwny uśmiech. 

   — Uwielbiam cię, Iza — wyszeptałam i przytuliłam ją. 

   — Ja ciebie też. 

   Kilkanaście minut później usłyszałyśmy nawoływanie chłopaków. Kiedy dotarłyśmy na brzeg czekały na nas już przygotowane przekąski, a dokładniej po prostu wyciągnięte z mojego koszyka kanapki i paluszki. Łukasz znów miał na ustach swój szczery uśmiech, a Miłosz po prostu siedział i jadł. Ciekawe o czym rozmawiali. 

   Nie potrafiłam oderwać wzroku od jego twarzy. Dopiero, gdy spojrzał mi prosto w oczy, a przez moje ciało przeszedł chłodny dreszcz, powróciłam na ziemię. Posłałam mu zmieszany uśmiech. Mimo moich przypuszczeń, odwzajemnił go, co wywołało szybsze bicie serca, którego nie mogłam opanować przez najbliższe kilka minut. 

   Resztę popołudnia spędziliśmy spokojnie, na beztroskich rozmowach. Nawet Miłosz mówił bez żadnych oporów. Czułam jakby różnica wieku nie miałam wtedy najmniejszego znaczenia. Byliśmy na równi. Jedynie przewyższał nas doświadczeniem życiowym, ale absolutnie nie odczułam, żeby stanowiło to jakąkolwiek granicę, po prostu miał więcej do powiedzenia. 

   To była chyba właśnie ta chwila, w której zaczęłam poznawać go na nowo.

Cześć!

Ci co odwiedzają bloga, mogli się zdziwić, że rozdział nie pojawił się 30/31.08. Przepraszam za to, ale w tym tygodniu byłam tak zabiegana (szczególnie jeśli chodzi o załatwianie rzeczy do szkoły), na dodatek cały wczorajszy dzień spędziłam nad morzem (tak, jednodniowy wyjazd, ale mimo to dobrze się bawiłam) i nie zdążyłam go sprawdzić. Zrobiłam to dopiero przed chwilką, jednak jeśli coś wyłapiecie - dajcie znać.

Ach, jutro szkoła. Strasznie się stresuję, ale mam nadzieję, że jakoś to będzie. A jak Wasze nastawienie? Osobiście złożyłabym wniosek o przedłużenie wakacji tak o miesiąc chociaż XD.

Ubolewam nad tym, że nie udało mi się napisać niczego na zapas! Za to pomysłów troszkę mam, wystarczy to napisać (TYLKO NAPISAĆ, jakby to było takie proste). W każdym razie bardzo postaram się, aby rozdziały pojawiały się przynajmniej raz na dwa tygodnie. 

Życzę Wam jak najlepszego rozpoczęcia roku! Trzymajcie się i bądźcie sobą <3.

Tulę, Shoshano.